Wisząca z chmur cytadela Machu Piccha – nieznana hiszpańskim zdobywcom Inków – pozostała ukryta przed światem zewnętrznym, dopóki nie została odkryta przez odkrywcę Hirama Binghama w 1911 roku.
Wykopaliska wspierane przez National Geographic Society i Yale University cofnęły zieloną zasłonę dżungli, aby odsłonić najbardziej spektakularną pozostałość rozległego imperium Inków, jakie kiedykolwiek pozostało nietknięte. Mnóstwo błyszczących granitowych świątyń, fontann i stromych schodów wrasta w siodło między szczytami około 2000 stóp nad rzeką Urubamba w Peru.
Tutaj „Synowie Słońca”, jak nazywali siebie panowie Inków, czcili swoją rzeszę bogów, w tym potężną Inti, która uosabiała samo słońce. Święta skała nazywa się „zaczepem słońca”, odzwierciedlając tradycję, że wyznawcy kiedyś przywiązali do niej boga, aby nie oddalili się zbytnio od swojej domeny.
Bingham spekulował, że resztka szlachty Inków schroniła się tutaj po tym, jak Hiszpanie rozbili swoje królestwo w 1500 roku. Później śledczy doszli do wniosku, że to był więzienie wojskowe. W każdym razie utrzymanie obszaru szczytów górskich bez imperium najwyraźniej okazało się niemożliwe. Jego mieszkańcy w końcu wtopili się w dżunglę, która przez prawie cztery wieki ukrywała Machu Picchu przed oczami obcych.
Miejscowość:
Machu Picchu, położone około 80 km (50 mil) na północny zachód od Cuzco w Peru, to starożytne miasto Inków z widokiem na dolinę Urubamba. Ruiny znajdują się około 2400 m npm na wschodnich zboczach Andów, w pobliżu krawędzi ciepłego, wilgotnego regionu Montaña. Opuszczone miejsce było pokryte gęstą roślinnością i pozostało zasadniczo nieznane aż do jego odkrycia w 1911 roku.
Miasto, zbudowane na szczycie góry w peruwiańskich Andach, zostało zapomniane przez ponad trzy wieki, kiedy odkrył je amerykański archeolog Hiram Bingham w 1911 roku. Znany Inkom jako Vilcapampa, niegdyś ufortyfikowane miasto, nigdy nie został odnaleziony przez Hiszpanów.
Machu Picchu jest najbardziej znany ze swojej architektury, która łączy piękne kamienne budynki z rozległymi tarasami rolnymi, tworząc wygląd osady dosłownie wykutej ze zboczy górskich. Styl budynków i ceramiki, a także staranne planowanie sugerują, że miasto zostało zbudowane pod nadzorem stanu Inków, który był skoncentrowany w Cuzco. Być może najbardziej znaną cechą tego miejsca jest rzeźbiony kamień naturalny, znany jako „Intihuatana”, otoczony zakrzywionymi ścianami z ubitego kamienia z trapezoidalnymi oknami. Kamień i jego kompleks otaczających murów są prawdopodobnie związane z religią słońca Inków, a także z ich czcią dla niektórych kamieni naturalnych.
